Serra de Tramuntana - 1
Góry Tramontany (po majorkańsku Serra de Tramuntana: od śródziemnomorskiego wiatru północnego) można przejść w 7 do 10 dni. Biegnie przez nie długodystansowy szlak GR221.
Nie są zbyt wysokie, najwyższy szczyt, Puig Major, wznosi się na 1436 m n.p.m. Za to ich skaliste zbocza wyrastają bezpośrednio z morza! Pasmo zostało wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jednak nie tylko ze względu na spektakularną rzeźbę terenu (klify, przepaście), ale także na dobrze zachowane, wielowiekowe ślady działalności człowieka: wapienniki, kamienne chaty i zbudowane tradycyjną techniką, ciągnące się nieraz na kilometry, mury. Mury wyznaczają granice parceli, ale przede wszystkim stabilizują strome zbocza, zamieniając stromiznę w tarasy. Wzdłuż nich bezpiecznie biegną zbudowane z tego samego kamienia ścieżki. Przez wieki chodzili nimi pasterze, węglarze i pielgrzymi, dzisiaj chodzą turyści. Technika budowy bez użycia cementu nazywa się techniką „suchego kamienia”. Od 1986 roku można się jej uczyć w jedynej w swoim rodzaju szkole zawodowej na Majorce. Dyplomowani „margerzy” utrzymują stare mury i ścieżki w należytym stanie oraz budują nowe. Szlak GR221 nosi zaś nazwę: Ruta de la piedra seca.
Zapraszam na Majorkę!
Sobota, 29 października
Port d’Andratx - Sant Elm - Finca Ses Fontanelles
+900/-620 m, 21,5 km, 7 godzin
Na wyspę przylatuję w piątek wieczorem. Z ambitnego planu spaceru po mieście muszę zrezygnować: jest późno, a miasto jest większe, niż sobie wyobrażałam. Zadowalam się więc szybką kolacją w El Corte Inglés (hiszpańska sieć domów towarowych) oraz drobnymi zakupami i czym prędzej idę spać.
Budzik dzwoni o 6:30. Śniadanie jem na dworcu, o 7:50 siedzę w autobusie do portowego miasteczka Andratx i o 8:50 wychodzę na szlak!
Dziś łączę dwa etapy, o które GR221 został wydłużony na południe. Trasa nie wszędzie jest oznakowana, ale przy pomocy nieocenionego przewodnika Rothera bez problemu znajduję drogę do Sant Elm, a potem do ruin klasztoru La Trapa.
Po Picos de Europa trochę trudno jest mi się przestawić na tak niskie góry, na wszechobecne morze, na zapach ziół i wrzosów. Swoją drogą to cud, że tu jeszcze coś rośnie. Gospodarz finki, w której zatrzymuję się na noc, mówi, że na Majorce nie pada już prawie od roku…
Finca, a jakże, zbudowana techniką suchego kamienia, rozciąga się na kilka hektarów w głębokiej dolinie. Energię elektryczną generują sami, wodę mają z cysterny, nie ma, oczywiście, zasięgu. Właściciele prowadzą małe schronisko (12 łóżek) i pensjonat. Schroniskowa sala na zdjęciach jakoś do mnie nie przemawiała, zabukowałam więc pokój, w którym stoi drewniane łoże z baldachimem. W pensjonacie można zjeść kolację, nawet wegetariańską, ale nie podają śniadań. W pięknej, starej kuchni można sobie coś przygotować samemu, o ile oczywiście zadbało się o prowiant.
Przyniosłam w plecaku porcję płatków owsianych, ćwiartkę mleka roślinnego i owoce. Herbatę też mam, więc nie jest źle.
Tylko ta kolacja raczej skromna, zupełnie zresztą niewspółmiernie do ceny. Ale cóż, mają w tym miejscu absolutny monopol na usługi hotelarsko - restauracyjne.
Niedziela, 30 października
Ses Fontanelles - Estellenç
+750/-860m, 14 km, 5,5 godziny
Przewodnik uczciwie informuje, że pierwsza połowa dzisiejszego etapu stanowi spore wyzwanie orientacyjne. „Szlak biegnie zniszczonymi przez pożar w 2013 roku stromymi zboczami. Wszędzie leżą resztki powalonych drzew, poprzerastane nową roślinnością (…) Wyżej, na wapiennej wysoczyźnie, ścieżki nie widać wcale. Trzeba szukać kopczyków”.
Błądzimy więc w gąszczu wysokich traw, kolczastych krzewów i kamieni: ja i czwórka Niemców, którzy spędzili noc w schronisku. Mapka w przewodniku i aplikacja maps.me pokazują, że ścieżka, jeśli jest, biegnie bardziej w lewo. Po lewej stronie mamy natomiast skalny stok, w który nie bardzo jest jak wejść. Widzę jednak w końcu miejsce, gdzie można się wspiąć, i postanawiam zaryzykować. Niemcy kręcą z niedowierzaniem głowami i zostają w dole, wśród chaszczy. Jeszcze niżej widzę parę z Turyngii, z którą wczoraj jadłam kolację.
Znajduję drogę! Kopczyki kamieni prowadzą mnie przez miejsca, gdzie sama nie podejrzewałabym, że można przejść. Aplikacja potwierdza jednak istnienie ścieżki i tak nie tylko pokonuję dzisiejszy etap w dobrym czasie, ale i zaliczam szczyt Mola de s’Esclop (928 m).
Na szczycie stoją ruiny chaty, zbudowanej techniką suchego kamienia. Spotkani na podejściu Francuzi opowiadają mi, że w tej chacie mieszkał i prowadził obserwacje francuski fizyk i astronom, François Aragó.
Przybył na Majorkę w 1806 roku. Wkrótce potem Napoleon najechał na Hiszpanię i okoliczni mieszkańcy stwierdzili, że Aragó musi być francuskim szpiegiem i że trzeba go zabić, najlepiej od razu w chacie na szczycie góry. Na szczęście, również lokalni, współpracownicy naukowca zdołali go bezpiecznie sprowadzić w doliny, gdzie, co prawda, trafił do więzienia, ale tylko na trzy miesiące. Po tym czasie udało mu się zbiec, najpierw do Algierii, a potem do Paryża. Ruiny chaty dają dobre schronienie przed zimną tramuntaną, z czego korzystają właśnie chyba ze trzy rodziny z gromadką dzieci, które wyszły na Molę de s’Esclop w ramach niedzielnej wycieczki. Przy schodzeniu stromym, poszarpanym stokiem, dzieciaki podśpiewują melodię z Mission impossible.
Piedra piedra piedra… i mówią do siebie: uważaj, bo jak się zabijesz, to nie będzie moja wina!
W Estellenç jestem już o 14-tej! Po raz pierwszy mam czasy przejścia krótsze, niż podaje Rother! To dobra wiadomość na dalszą drogę.
O 16-tej z hotelowego tarasu widzę wchodzącą do wioski parę Niemców z Turyngii. W hotelu jest basen, jacuzzi i hammam. Skorzystam, czemu nie?
Comments
Post a Comment